Filmin adı dilimize, “Atmaca, Cehaletin Beklenmeyen Erdemi” olarak çevrildi ve bizim jargon kültürümüze bile biraz dokundu diyebiliriz. Yönetmen Alejandro González Iñárritu önceki filmlerine nazaran daha psikolojik konuyu dar bir zamanda ve mekanda anlatmayı tercih etmiş ve aslında başarabilmiştir bu filmle. Sağdaki puanlamadan anlaşılacağı gibi film işin biraz mutfak kısmını sevenlere heyecan verebilir ancak siz “sinema”nın sadece izleyici tarafındaysanız, eğlencelik veya zaman geçsin diye izlemek istiyorsanız size kabir azabı gibi gelebilir. Film (Godard’ın 60’lar filmlerinden
“Asansör” özellikle “Pierrot le Dör”(1965) açılış başlıkları ile Hollywood filmlerine atıfta bulunuyor. Ayrıca yönetmen Inarritu filmlerine hayran olduğu Jean-Luc Godard içinde bu filmi aslında bir bakıma ona borçlu olduğunu gizlemiyor. Hikayesi efsane Broadway oyunlarının son demini şekersiz içiriyor sanki eski kuşak tiyatroculara. Tabi bunu dalga geçer gibi değil, “Sunset Bulvarı” filmde sessiz sinemadan sesli sinemaya geçiş dönemi gibi bir çınarın sonunu etkili ve trajik bir şeklide yapıyor.
Genel olarak filmin hikaye kısmını anlatmayı hiçbir zaman tercih etmedim çünkü izleyince film hepsini anlatıyor. Standart bir eleştiri yerine direk gördüğüm ve filmi okuduğum kısmını kısa ve öz olarak söylemek olsun benim tarzım kabul görürse sevinirim. “Birdman” filmi şöyle söylüyor; Eğer kibirin yeteneğine ulaşırsa, kendinle olan kavgadan hiç kimse seni ayıramaz. Ayrıca bana düşündürdüğü bir şey daha var, o da; sürekli yaptığı işle övünen ve ondan kurtulamayan yani kendine aşık insanlar, yerinde saymaya ve kendini eksiltmeye mahkumdur diyebilirim. Yazının ilk paragrafında bahsettiğim “kabir azabı” benzetmesi içinde işte bunlara benzer fikirler düşünmek istemezseniz ya da genelde kafa yormaya müsait bir yapınız yoksa bu film sizin için eksik değildir. Son sözü film söylesin, Sevgiler..
- iyi oynadın.
- Ben sahnedeyken oynamam.. “Birdman” (Atmaca, Cehaletin Beklenmeyen Erdemi)